28 oktober 2021
Beste dagboek. Ik heb de afgelopen dagen gelaten voor wat het is. Ik kon het niet opbrengen om iets zinnigs erover te schrijven. De emoties konden alleen gevoeld worden in rust en in deze rust geven ze mij nieuwe inzichten en kracht om weer verder te gaan.
Gisteren heeft de wereld twee liefdevolle zielen verloren. Mijn lieve collega die geen wil meer had om door te leven en er zelf uitgestapt is. Zo jong nog en zo zacht van karakter. Ik kan mij geen voorstelling maken welk verdriet en pijn hij met zich mee heeft moeten dragen en hoe eenzaam hij geweest moet zijn om daar niet met anderen over te kunnen praten. Het breekt mijn hart.
Een paar uur later na het horen van dit treurige bericht kreeg ik een belletje van mijn moeder. Als mama belt dan is dat niet zomaar. Ik wist direct dat er wat aan de hand was. Ik moest meteen aan papa denken want ze hebben samen behoorlijk wat moeten doorstaan en sommigen zeggen zelfs dat er sprake moet zijn geweest van wondertjes, maar het was niet mijn lieve papa. Het was mijn lieve tante, de zus van mijn moeder. Plotseling uit het leven gegrepen. Haar hart stopte er gewoon mee. Iets waar jij je hele leven zo blind op hebt vertrouwt laat je gewoon in de steek.
Ik kan beter niet speculeren over het hoe en waarom zonder de feiten te weten, maar ik kan je wel vertellen waar ik meteen aan dacht. De spuitjes die ons vrijheid hadden moeten geven. Vrijheid die ons ontnomen is en waar nu levensgevaarlijke en mensenrechtenschendende voorwaarden aan verbonden zijn. Hoeveel mensen heb ik niet gehoord de afgelopen maanden die plotseling hun dierbare verliezen op een manier dat niemand zag aankomen. Dit is onbespreekbaar geworden want het uitspreken van dat soort gedachten is door de Staat verboden gemaakt.
Ik wilde nu eigenlijk gewoon in totaal isolement terugtrekken en even niets meer doen. Alleen de emoties door me heen laten gaan van deze tragische gebeurtenissen. Ik was niet van plan om er wat over te schrijven, maar waar energie door mijn lichaam vloeit gaan mijn vingers weer druk aan de slag om het in woorden uit te drukken. Het is alsof ik gedreven word door een fundamentele kracht die zich via mij wil uitdrukken.
Het verlies van zulke heldere sterren in ons leven doet mij beseffen hoe belangrijk vrijheid en geluk is. Het doet mij realiseren dat elke seconde van ons leven telt en dat wij niet moeten toestaan dat een ander jouw leven beperkt. Wij zijn geboren om in vrijheid te ontplooien en onze dromen en verlangens te volgen. Het is daarom dat ik dit verlies zie als een motivatie om alles, maar dan ook werkelijk alles uit mezelf te halen zodat ik dit leven kan besmetten met liefde en vrijheid. Voor elke prachtige ziel die wij verliezen moeten wij het leven vieren. Wij kunnen niet zo door blijven gaan in een wereld van haat, tweedeling en onderdrukking. Een wereld van angst voor de wereld en voor elkaar. Een wereld van kunstmatigheid en QR-codes die bepalen wat je wel en niet mag doen.
Het is aan ons. De last moeten wij op onze schouders dragen en ik voel het als een plicht om te knokken voor onze vrijheid en waardigheid. Nooit zal ik mijn integriteit en moraliteit opgeven voor de ander, maar ik zal wel vechten voor de ander. Ik zal desnoods bloeden voor de ander want ik weet dat als de ander niet vrij kan zijn dan zal ik ook nooit werkelijk vrij kunnen zijn en ik geloof dat vrijheid de zuurstof van onze ziel is. Zonder vrijheid zal onze ziel stikken.