Mijn leven dus mijn keuze, allegorie van de grot

Hoe je het ook wendt of keert, jij bent altijd verantwoordelijk voor jouw eigen keuzes in het leven. Niemand anders. Het is jouw leven en dus jouw keuze. Zo zit het in elkaar. Het kan ook niet anders.

Simpel toch?

Een gezonde samenleving stimuleert de mens om zelf keuzes te maken. Natuurlijk is een samenleving alleen mogelijk als wij ook samenwerken om vrijheid en liefde te waarborgen. 

In een samenleving kan ik anderen machtigen om keuzes voor mij te maken. Zo kan mijn geliefde mij opbellen en vragen welke smaken ijs ik wil als zij bij de ijssalon staat. Ik kan op basis van goed vertrouwen haar de keuze laten maken omdat zij weet wat ik lekker vind. 

Zo ook kunnen wij samen afspreken dat wij de overheid en bepaalde instanties machtigen om keuzes voor ons te maken op basis van datzelfde principe. Zo kan ik een deel van mijn salaris afdragen zodat wegen gebouwd kunnen worden waar ik weer gebruik van kan maken maar hebben wij de overheid daar werkelijk voor nodig? Nee, uiteraard niet. Wegen worden door mensen zoals jij en ik gebouwd. Niet door politici. 

PLICHT en DWANG

Misschien ben je net zo opstandig geweest als kind als dat ik was. Sommige kinderen hebben dit heel sterk. Wij hebben van nature een sterke wil en behoefte aan vrijheid. Wij voelen al snel dat de wereld zich teveel met ons bemoeid. Al snel krijg je te maken met heel veel dingen moeten. Je moet naar school. Je moet een baan zoeken. Je moet niet zo brutaal zijn, dit vaak wanneer jij een andere mening hebt. Je moet belasting betalen.

Iedereen wil voor jou bepalen. Iedereen wil voor jou kiezen. Toen ik als kind al bewust werd van het feit wat wij feitelijk in een onvrijwillig systeem gedwongen worden deel te nemen toen wist ik meteen dat dit geen gezonde, liefdevolle samenleving was. Sterker nog, al snel krijg je te horen dat de wereld hard is en dat jij ook hard moet worden om de wereld aan te kunnen. 

Als jij niet meegaat in het systeem dan straft dit systeem je af. Het leven zal je onmogelijk gemaakt worden. Je hebt tenslotte geld nodig voor eten en een dak boven je hoofd en als jij geen belasting betaald dan word je simpelweg opgesloten nadat zij eerst alles van je afgepakt hebben. Is dit een gezonde basis van vertrouwen of is dit plicht en dwang.

VERTROUWEN 

Maar wat als dus dat vertrouwen onterecht blijkt en deze fundamentele basis wegvalt en eigenlijk altijd al een illusie was? dan is het tijd om deze machtiging in te trekken en weer zelf keuzes te maken. De waan op te geven voor de waarheid. Dat is logisch. Zonder vertrouwen kan er geen sprake zijn van een gezonde relatie. Wanneer dan ook de wil of wilskracht ontbreekt om dat vertrouwen te verdienen en men het recht van voor jou en over jou kunnen bepalen toegeëigend zonder jouw nadrukkelijke toestemming dan spreken wij van misdadigheid. Zware mishandeling. Tirannie. Onderdrukking. Het hele rijtje. 

De keiharde waarheid is dat uw overheid liegt en bedriegt. Continu. Onafgebroken gaat dit door al vanaf het moment dat jij je bewust werd van het leven. Zij dwingen u te gehoorzamen terwijl er geen vertrouwen meer is. Het respect is weg. Het was er eigenlijk nooit maar het werd wel van u geëist. Uw overheid mishandeld u met draconische maatregelen en zodra u voor uw rechten en vrijheid opkomt dan wordt u beledigd en in sommige gevallen lichamelijk mishandeld door mannen met schilden en stokken. Daarna word al uw vrijheid ontnomen en leeft u in gevangenschap, tussen vier muren of daarbuiten. Is er nog een verschil?  

Wij leven niet in een gezonde samenleving en dus moeten wij samenwerken om vrijheid en liefde te waarborgen. 

Claim uw bestaansrecht!  

Ik wil je achterlaten met onderstaande video en tekst. Ben jij bekend met de allegorie van de grot van Plato? Ik zie persoonlijk schokkende overeenkomsten met deze allegorie en de huidige tijd waar wij in leven en waar vooral de kritische, zelfdenkende mens mee te kampen heeft. Kijkt en leest u mee?

[bron: Wikipedia]

Men dient zich een grote grot voor te stellen, die met de buitenwereld verbonden is door een gang met een dusdanige lengte dat er geen daglicht in de grot valt. Er zit een rij gevangenen met hun rug naar de ingang, en ze kijken naar de achterwand van de grot. Hun ledematen en halzen zijn zo vastgeketend, dat ze hun hoofden niet kunnen bewegen en noch elkaar, noch zichzelf kunnen zien. Dit betekent dat ze alleen de wand voor zich kunnen waarnemen. Zo hebben ze hun hele leven gezeten en kennen niets anders.

Achter hen bevindt zich een vuur. Tussen hen en dat vuur staat een blokkade in de vorm van een muur, die zo hoog is als een mens. Aan de andere kant van die muur lopen mensen met allerlei dingen op hun hoofd, waaronder stenen en houten figuren van mensen en dieren, heen en weer. De schaduwen van de dingen vallen door het vuur op de wand waar de gevangenen tegenaan kijken, die ook de stemmen weerkaatst van hen die de dingen sjouwen. Plato betoogt nu dat het enige dat de gevangenen in hun leven waarnemen schaduwen en echo’s betreffen. Ze zullen denken dat deze de realiteit vormen, en hun gesprekken zouden over de waarneming van deze realiteit gaan.

Als een gevangene zijn ketenen zou kunnen afschudden, zou hij door de levenslange ketening in het halfduister zo verkrampt zijn, dat het alleen al pijnlijk voor hem zou zijn om zich om te draaien, bovendien zou het vuur hem verblinden. Hij zou volkomen in de war raken en zich weer willen omkeren naar de wand met schaduwen, naar de realiteit die hij begrijpt. Als hij uit de grot naar het felle zonlicht zou worden geleid, zou hij pas na lange tijd iets kunnen zien en dat begrijpen. Als hij eenmaal gewend zou zijn aan de bovenwereld en daarna terugkeerde in de grot, zou de duisternis hem weer tijdelijk verblinden. Zijn ervaringen zouden onbegrijpelijk zijn voor de andere gevangenen, omdat hun taal alleen naar schaduwen en echo’s verwijst.

Zijn behendigheid om de weerkaatste schaduwen te zien en te omschrijven zal geleden hebben onder zijn ervaringen, en op de andere gevangenen zou hij minder slim overkomen. Ze zullen hem zelfs als een gevaar zien en mogelijk dreigen hem te doden.