In het jaar 2050

In 2031 heeft 10 jaar kabinet Kaag gezorgd voor een samenleving verlost van bezittingen. De nieuwste mRNA technologieën heeft de samenleving extra kwetsbaar en afhankelijk gemaakt. Deze chronisch zieke mensen leven in zogeheten Smart Cities. Gigantische steden waar miljoenen mensen leven in een 24/7 testcultuur. Gehouden als vee. Op de vraag of deze mensen gelukkig zijn? Een wazige blik en het antwoord volgt ‘Geluk is als ik 3 mondkapjes op mag in plaats van 2. Zuurstof benauwd mij’

Wat is er trouwens met die wappies gebeurd. De gezonde denkers? De mensen die niet meegingen met dit nieuwe systeem? Deze verzetsstrijders zijn toen gestopt met zich te verzetten tegen een systeem waar mensen vrijwillig in mee gingen. Zij besloten al lang geleden om onafhankelijk van het systeem samen te leven buiten de grote mega steden. Hun eigen gemeenschap. Een parallelle samenleving. Niet in technologische luxe van de grote mega steden maar wel dicht bij de natuur en verbonden met elkaar. Leven van wat de natuur te bieden heeft en dat was voldoende.

In 2040 staart de nihilist uit Mega City #32 naar de horizon en vraagt zich af. Hoe zou het gaan met die wappies die hun eigen weg gegaan zijn? Zullen zij nu leven als nomaden? Vrij van een strikt regime? Vrij ademend in de buitenlucht? Gezonde kinderen worden niet meer geboren in Mega City #32. Ze worden gekweekt conform de SDG’s van het neo-marxisme. Alles tot aan de atomen bepaald en berekent door de kunstmatige intelligentie van supercomputers. Op de vraag of deze mensen gelukkig zijn in City #32 zet er eentje zijn virtuele headset af. Geluk is vertoeven in mijn kunstmatige wereld terwijl ik mijn kunstmatig biefstukje krijg ingespoten. Het smaakt net zo goed denk ik. Ik kan het mij alleen niet meer herinneren. Het is tenslotte te lang geleden en terug verlangen naar die tijd is een misdrijf.

In 2050 rijd een groepje nomaden door Mega City #11. De stad is inmiddels verlaten. Een ruïne geworden. De planten en dieren hebben hun plek inmiddels geclaimd.  De bewoners van de Mega Cities hadden echter geen schijn van kans. 20 jaar lang leven in angst en kunstmatigheid had hen kwetsbaar en afhankelijk gemaakt. Tegen dit virus was geen vaccinatie meer bestand. Ze wisten namelijk niet meer dat vrijheid het medicijn was voor hun kwaal.

Moeder natuur had nu haar plek teruggenomen. De balans hersteld. Voor de nomaden was niets meer te halen in deze grote verlaten steden. Zij hadden namelijk alles al voor een gezond en gelukkig leven.

Liefde en Vrijheid